بىرلىك، ىنتىماق – حالقىمىزعا قاشاننان-اق ۇران بولعان ۇلى ۇعىم. جاۋ جاعادان العاندا جاقىنى ەتەكتەن تارتىپ، ءوزارا الاۋىزدىقتان تالاي مارتە ەسەسى كەتكەن ەل ءۇشىن ودان ماڭىزدى، ودان باعالى نارسە كەمدە-كەم. ابىز بابالاردىڭ بۇل تۇرعىداعى تامسىلدەرى اڭىزعا اينالىپ، ۇرپاقتان-ۇرپاققا امانات ەتىلگەنى دە سودان.
ەسكىدەن جەتكەن سونداي ءبىر ەستى اڭگىمە بىرلىكتىڭ ماڭىزىن بىلايشا ايشىقتايتىن-دى: تولە ءبيدىڭ جاس كەزى بولسا كەرەك. ول بىردە انەت بابادان باتا الۋعا كەلەدى. ءسويتىپ، دالا دانىشپانىنان: «بابا، بىرلىكتىڭ بەلگىسى قانداي؟» دەپ سۇرايدى. قاريا جاۋاپ قايتارۋعا اسىقپايدى. اۋەلى ءبىر بۋما شىبىقتى قولىنا ۇستاتىپ: «بالام، مىنانى سىندىرشى!» دەيدى. تولە بۋىلعان كۇيدەگى سولقىلداق شىبىقتى ارى ءيىپ، بەرى ءيىپ، سىندىرا المايدى. سودان سوڭ قارت بابا شىبىقتاردى بۋمادان سۋىرىپ، تولەنىڭ قولىنا بىر-بىردەن ۇستاتادى دا: «ال ەندى كورشى» دەيدى. جالعىز-جارىم شىبىقتاردى تولە وپ-وڭاي سىندىرادى. انەت بابا: «بۇدان نە ءتۇسىندىڭ، بالام؟» – دەيدى. «بىرلىگى بەكەم جۇرتتى جاۋ المايدى» دەگەنىڭىز عوي»، – دەپ جاۋاپ بەرەدى جاس تولە. سوندا: «بارەكەلدى، ۇلىم، ەلدى ەڭ الدىمەن اۋىزبىرشىلىككە، ىنتىماققا شاقىرا ءبىل. «ب ا ق، قايدا باراسىڭ – ىنتىماققا بارامىن» دەگەننىڭ ءمانىسى وسى، – دەپتى انەت بابا.
سول سياقتى، قازاق كينوسىنىڭ ءىنجۋ-مارجانى «قىز جىبەك» فيلمىندەگى بۇل ماسەلە جەرىنە جەتكىزىلە ايتىلاتىن ەپيزود تا ەسىمىزدە. رۋارالىق تەكە-تىرەستە قارسىلاسىن تىزە بۇكتىرىپ، جەڭىسىنە مارقايعان شەكتى بيلەۋشىسىنە: ««ەكى مومىن تالاسسا – تەنتەككە جەم. وسىنى ويلاعان كىم بار؟! كۇندە – قىرعىن، كۇندە – يتجىعىس... كىمگە – ب ا ق، كىمگە – سور؟!» دەپ ساۋال تاستاپ، «اقجايىقتىڭ قىرعىنىن كورگەم جوق. شاقىرعان بولساڭ ەستىگەم جوق. ءبىراق ەستىگەن بولسام كەلەر مە ەم، كەلمەس پە ەم؟ كەلسەم – «كەڭ دالاعا سەن دە سياسىڭ! سەن دە سياسىڭ! سەندەر دە سياسىڭدار! توقتات قىرعىندى!» دەۋگە كەلەر ەم. ونىما قۇلاق اسپاساڭ – كەلمەي-اق قالار ەم»، – دەمەۋشى مە ەدى تولەگەن... جاس باتىردىڭ سونداعى: «بولماشىعا ءوزدى-وزىمىز كۇندە قىرىلىسىپ جاتقاندا سىرت كوز ءبىزدى باقپاي ما ەكەن؟! قانسىراعان ەلىمىزگە قىزىقپاي ما ەكەن؟! قىسىق كوزدى، قيعاش قاباق كورشىڭ بار ءبىر بۇيىرىڭدە. تىستەسە-تىستەسە باقسىنىڭ قۇمالاعىنداي شاشىلىپ كەتكەن ەلىمىز بار. كۇننىڭ شىعىسىنان باتىسىنا دەيىن سوزىلعان ۇلان-بايتاق جەرىمىز بار. سىيماي جۇرسەك ەكەن-اۋ... سىيىسا الماي ءجۇرمىز عوي!..» دەگەن ۋاجىنە توقتاعان سىرلىبايدىڭ: «ەل بىرلىگى» دەگەن ءسوز ۇيالايدى ىشىمە...» دەيتىنى بار. ءسويتىپ، قارسى الدىندا ماتاۋلى كۇيىندە تىزەرلەپ وتىرعان قوس تۇتقىن قاريانى تورگە شاقىرىپ، شاپان جاۋىپ، بىتىسكەندىكتىڭ بەلگىسىن كورسەتەدى. نەگىزى، «قىز جىبەك» – ماحاببات جىرى عانا ەمەس، ىنتىماق پەن بىرلىكتى، ەلدىكتى دارىپتەگەن دارا تۋىندى. وعان ارقاۋ بولعان ەلدىك، بىرلىك ماسەلەسى – ءتىنى ۇزىلمەگەن ومىرشەڭ وزەك.
كونەدەن كەلە جاتقان قاي تامسىلگە قۇلاق تۇرسەك تە، ىرىس پەن باقىت ىنتىماعى زور، بىرلىگى بەكەم ەلگە قوناتىنىن، كۇللى يگىلىك، جاقسىلىق اتاۋلى ءوزارا تاتۋ، ۇيىمشىل، ۇجىمشىل جۇرتقا تۇراقتايتىنىن باياندايدى. «بايلىق – بايلىق ەمەس، بىرلىك – بايلىق»، «التاۋ الا بولسا اۋىزداعى كەتەدى، تورتەۋ تۇگەل بولسا توبەدەگى كەلەدى» دەپ، ەل-جۇرتتى، اعايىن-تۋىستى جۇدىرىقتاي جۇمىلۋعا ۇندەۋمەن بولعان اتا-بابالارىمىز ىنتىماق پەن بىرلىكتىڭ ءقادىرىن جەتە تۇسىنگەن، بارىنشا باعامداي بىلگەن.
قاي زاماندا دا ماڭىزىن جوعالتپاعان بىرلىك ۇعىمى بۇگىن ءتىپتى وزەكتى. ەل مەن جەردىڭ نەگىزگى تۇتقاسى، مەملەكەت قۇرۋشى ۇلت رەتىندە قازاق بۇگىن ءوز اراسىنداعى عانا ەمەس، بۇكىل ەلدەگى ىنتىماققا، بىرلىككە جاۋاپتى. وزەگى مىقتى ۇلت قانا وزگەلەردى ءوز ماڭايىنا ۇيىستىرا، توپتاستىرا الادى دەسەك، بۇل بىزگە ەكى ەسە جاۋاپكەرشىلىك جۇكتەيتىنىن سەزىنە بىلگەنىمىز ءجون.
كورىپ جۇرگەنىمىزدەي، بۇگىندە دۇنيە دۇربەلەڭگە تولى. جەر-جەردە، ەل-ەلدە سول باياعى: «كۇندە – قىرعىن، كۇندە – يتجىعىس». ال سودان شىنىمەن دە: «كىمگە – ب ا ق، كىمگە – سور؟!» جەتپەي جاتقان نارسە جوق. قۋارىپ، سۋالىپ بارا جاتقان تەك قانا – قايىرىم، مەيىرىم بۇلاعى عوي. ال ونىڭ سالدارى – «تالاسقان ەكى مومىننىڭ تەنتەككە جەم بولعانى».