ارماندارىمىزدى ارقالاپ جاپ-جاڭا جىلعا اياق باستىق. قالادا قايتادان قاۋىرت تىرلىك، تىنىمسىز ەڭبەك جالعاستى.
ءاپپاق مامىق جامىلعان دالادا كۇن شايداي اشىق. كوشە تولى جۇيتكىگەن كولىك پەن ساپىرىلىسقان حالىق. سول قاۋىمنىڭ قاتارىندا مەن دە بارمىن. ماسانشى كوشەسىمەن اباي داڭعىلىنا قاراي اسىعا باسىپ، ادىمداپ كەلەمىن.
انادايدان ەكى قىز كورىندى. جىلدامداتىپ كەلە جاتقان سوڭ با، الگى قىزدار قارسى الدىمدا تۇرعانىن بايقاماي دا قالىپپىن. اپ-ساتتە وزگە جول تاپپاعانداي بىرەسە وڭعا، بىرەسە سولعا ءجۇرىپ ءبىر-بىرىمىزدى قايتالادىق تا قالدىق. مۇندايدا ادام ەرىكسىز كۇلەدى ەكەنسىڭ. وزدەرىنىڭ قيمىلدارىنا قىسىلدى بىلەم، قىزدار، كىلت توقتاپ، جولدىڭ شەتىنە ىعىسا بەردى دە:
– وي، اپاي، ءسىزدىڭ الدىڭىزدى كەسپەي، جول بەرەيىك دەگەنىمىز عوي... – دەدى جارىسا. وڭدەرىندە «ۇلكەننىڭ جولىن كەسۋ – ادەپسىزدىك» دەگەن ءىلتيپات تۇر. قىزداردىڭ كىشىپەيىلدىلىگى ءھام قۇرمەتىنە ءىشىم جىلىدى. مەن دە العىسىمدى جاۋدىرىپ وتە بەردىم.
اباي داڭعىلىنا جەتكەندە جاسى 70-تەردى القىمداعان قاريانىڭ قولتىعىنان دەمەپ، ءبىر جاس جىگىت ءوتىپ بارادى ەكەن. جولدان وتە سالىسىمەن اتامىز: «بالام، وركەنىڭ ءوسسىن. راحمەت!» دەپ جاتقانىن ەستىدىم.
№120 اۆتوبۋستا وتىرمىن. كەلەسى ايالدامادان اياعى اۋىر كەلىنشەك ءمىنىپ ەدى، 16-17 جاس شاماسىنداعى بوزبالا ورنىنان اتىپ تۇرىپ: «كەلىڭىز، وتىرىڭىز!» دەدى. جاس كەلىنشەك ءسال ەزۋ تارتا جىميدى دا، «راحمەت» دەپ بارىپ ورىندىققا جايعاستى.
اۆتوبۋس «ا» جولاقتىڭ بويىمەن جۇيتكىپ كەلەدى. جۇرگىزۋشى كەنەت تەجەگىشتى باسىپ قالدى. جولاۋشىلار ءبىرىن-بىرى جاپىرىلا، الدىعا قاراي ىعىسا ءتۇستى. اراسىندا قۇلاققاپ تاققان بىر-ەكى جولاۋشى قۇلاپ بارا جاتىپ، تۇتقانى ۇستاپ ۇلگەردى. ارالارىنداعى بىرەۋى ەپسىز قيمىلدارىنا ۇيالدى ما، قاسىنداعى ەر ادامعا «كەشىرىڭىز!» دەدى. ول دا ەشكىمنىڭ ادەيى جاساماعانىن ءتۇسىنىپ، «وقاسى جوق» دەپ جىلى سويلەدى...
ۇيگە كىرگەنىم سول ەدى، قىزىم قولىمداعى سومكەمدى الىپ جاتىپ: «ماما، شارشادىڭ با؟ ءۇيدى جيناپ، ىدىستاردى جۋىپ قويدىم» دەپ كۇلىم قاقتى. ارتىنشا ۇلىم جۇگىرىپ كەلىپ، «ماما، ساعىنىپ كەتتىم عوي...» دەپ موينىما اسىلدى.
جاقسىلىق جاقسىلىققا جالعاسقان، مەيىرىمگە تولى شۋاقتى كۇننىڭ شاپاعىن ءسىز سەزدىڭىز بە؟ مەن سەزىندىم.
وڭاشا وتىرعاندا جاستاردىڭ قۇرمەتى مەن كوپشىلىكتىڭ بىر-بىرىنە دەگەن جىپ-جىلى ادامي قارىم-قاتىناسى كوز الدىما ورالىپ، ءبىر تۇنىق سەزىمگە بولەندىم. سودان كەيىن قيال قاناتىم مەنى: «شىركىن، ءاربىر جاننىڭ بويىندا ءىلتيپات تۇنىپ جاتسا، جۇرتتىڭ ءبارى تەك جاقسىلىق جاساۋعا ۇمتىلىپ تۇرسا...» دەگەن ويعا جەتەلەي بەردى.