اسەرلى كەز...
حالىمىز «ەل ءىشى – ونەر كەنىشى» دەپ تەككە ايتپاعان. وسى كۇندەرى قاستەرلى ءسوزدىڭ قۇدىرەتىن بىرتىندەپ ۇعىنۋدامىز. ۇلكەن شاھارلار كىم-كىمدى دە تاڭداندىرارى انىق. ال الماتىنىڭ اسەمدىگىنە، سۇلۋلىعىنا ءسوز جەتپەيدى. شەتىنەن كەرەمەت، شەتىنەن عاجاپ عيماراتتار. وتكەن جولى ۇلتتىق عىلىم اكادەمياسىن سىرتتاي كورىپ، ءبىر تامساندىم. اۋىلدا ءجۇرىپ، راديو، تەلەديداردان ەستىپ، گازەتتەن وقىعانىم بولماسا، كورمەگەنمىن. تالاي ەلگە بەلگىلى عالىمداردى دايىنداعان ۇستاحانا ەكەنىن ەستىگەنمىن. سول كەزدە ىشتەي ءبىر جولى كەلەرمىن دەپ، كوڭىلىمە ءتۇيىپ قويعان ەدىم.
سونىڭ ءساتى ءتۇستى. جۋىردا جول ءتۇسىپ بارىپ قايتتىم. سونداي تاماشا. ءىشى كىتاپقا تولى. اكادەميا عيماراتىندا ورنالاسقان ادەبيەت جانە ونەر ينستيتۋتىندا بولدىم. ەكىنشى قاباتتا ورنالاسقان ەكەن.
قابىرعاداعى مايلى بوياۋمەن سالىنعان سۋرەتتەرگە نازارىم ءتۇستى. قازاقي ناقىشتا، جاپ-جاقسى ۇيلەسىم تاپقان. سونىمەن بىرگە كىتاپ سورەلەرى، ءارتۇرلى ادەبي عىلىمي ەڭبەكتەر - ءبارى-بارى جاراسىمدى.
اراسىندا سارى-قوڭىر تۇسپەن بەرىلگەن اعاش نازارعا ءىلىندى. ونى قۇتتى ءومىر داراعى «بايتەرەك» دەرسىز. قىسقاسى، وسىلايشا وزىمە كورمە ۇيىمداستىردىم. ءبىرقاتارىن فوتو-ارحيۆ رەتىندە سۋرەتكە ءتۇسىرىپ الدىم.
مەنىڭشە، كورمە زالدارىن ءجيى ارالاپ تۇرعان ءجون سەكىلدى. سوندا ادامنىڭ پايىم-پاراساتى كەمەلدەنىپ، ومىرگە دەگەن تالپىنىسى كۇشەيەدى دەگەن ويدامىن.