جۇرەك
ەمحانادا.
– اناشىم، ءقازىر ءسىز دە كىرىڭىزشى ۋكولعا مەنىمەن بىرگە، – دەدى ۇلىم ولجاس.
– ۇيات قوي، بالام. ءداۋ جىگىتسىڭ، كەزەكتە تۇرعان باسقا بالالار دا، مامالار دا كۇلمەسىن ساعان دەپ ءجۇرمىن عوي.
– ۋكول دەگەن جاما-ا-ن اششى عوي. ال ءسىز قاسىمدا تۇرساڭىز، دىم اۋىرماس ەدى...
انانىڭ سۇيگەن جەرى وتقا كۇيمەيدى، وق تا تيمەيدى!
جىلىلىق
– ءتۇۋ، نەگە كەلە بەرەسىڭدەر مۇندا؟! مەن ماقالا جازىپ وتىرمىن عوي، كوڭىلىم قايتا-قايتا ءبولىنىپ كەتىپ جاتىر. بولمە كوپ قوي وسى ۇيدە، سول جاقتا ويناڭدار. نە بار مۇندا سەندەرگە؟!
– ول بولمەلەردە قىزىق ەمەس، مۇندا ءسىز بار، – دەگەن ولجاستىڭ جاۋابى جۇرەگىمدى ەلجىرەتىپ جىبەردى.
ءتۇن
– ولجاس، سەن تۇنىمەن كورپەڭدى قايتا-قايتا اشىپ تاستاي بەردىڭ. ىلعي سولايسىڭ. انە، ەندى مۇرنىڭ پىشىلداپ، اۋىرايىن دەپ وتىرسىڭ. ال شۇعىلا شە، بار-جوعى ەكى-اق رەت اشىپ تاستادى كورپەسىن، سەن سياقتى ەمەس، تىنىش ۇيىقتايدى، – دەدىم.
– اناشىم، سوندا ءسىز نە، مۇلدەم ۇيىقتامايسىز با، تۇنىمەن ولجاس ەكەۋمىزگە قارا-ا-اپ وتىراسىز با؟ – دەگەنى شۇعىلانىڭ.
ءيا، انالار ۇيىقتامايدى.
الاقان
ۇلىم دالادان قارا تەرگە مالشىنىپ، شاشىنىڭ اراسىنان سۋى مونشاقتاپ كىرىپ كەلدى. فۋتبول ويناپتى. سۋ سۇرادى.
اياعىن، باشپايلارىنىڭ اراسىنا دەيىن سالقىن سۋمەن جۋىپ جاتىر ەدىم، «ۋح، راقات-اي! قولىڭىز سونداي جۇمساق!» – دەدى.
– ءبىزدىڭ مامانىڭ الاقانى كۇشتى-ى عوي! – دەپ قوستاي كەتتى شۇعىلام.
– بالام، مەنىڭ عانا ەمەس، بارلىق انانىڭ الاقانى جۇمساق بولادى، – دەدىم. راس قوي.