انام مەن اكەم تەلەديدار كورىپ وتىرعان-دى. ءبىر كەزدە انام:
– بۇگىن قاتتى شارشاپپىن، كەتتىم، ۇيىقتايىن، ۋاقىت تا ءبىراز بولىپتى عوي، – دەدى.
جولاي اسۇيگە كىرە كەتىپ، ءفاسولدى سۋعا ءجىبىتىپ قويدى، توڭازىتقىشتان ەت شىعاردى، ەرتەڭگە. تاڭعى اسقا ميۋسلي جەتە مە، جەتپەي مە، سونى قارادى، كونفەتكاعا قانت سەپتى. سۋلى شۇبەرەكتەردى جىپكە ءىلدى دە، تۇيمەسى ءتۇسىپ قالعان كيىمنىڭ تۇيمەسىن قاداۋعا وتىردى.
بولمەدە شاشىلىپ قالعان ويىنشىقتاردى جيناپ الدى، ۇيالى تەلەفوندى قۋات كوزىنە قوستى، گۇلدەرگە سۋ قۇيدى، مۋسور شەلەكتىڭ سەللوفان پاكەتىن اۋىستىردى، جيىرىلىپ قالعان سۇلگىنى جولاي جوندەي كەتتى. تەرەڭ تىنىس الدى دا، جاتىن بولمەنى بەتكە الدى.
كەنەت مۇعالىمگە حابارلاما جازۋ كەرەكتىگى ەسىنە تۇسە كەتىپ، ءبىر ءسات ايالدادى، سوسىن بالانىڭ ەرتەڭ ەكسكۋرسياعا باراتىن جولىنا اقشا شىعاردى. قولىنا كىتاپ ىلە كەتتى. سوسىن بەتى-قولىن جۋىپ، ءتىسىن تازالاپ، بەتىنە كرەم جاقتى.
– سەن ۇيىقتاۋعا كەتپەپ پە ەدىڭ؟ – دەپ ايقايلادى زال جاقتان اكەم.
– ءيا، ءيا، مىنە، كەتىپ بارام، – دەگەن انام ءيتتىڭ يتاياعىنا سۋ قۇيدى. ءۇيدىڭ سىرتقى ەسىگىن كىلتتەدى دە، ءدالىزدىڭ جارىعىن ءوشىردى.
بالالاردىڭ بولمەسىنە باس سۇقتى، قوسۋلى قالعان تەلەديدار مەن جارىقتى ءوشىرىپ، كىشكەنتايلاردىڭ اياق استىندا جاتقان جەيدە، شۇلىقتارىن جيناپ الىپ، كىر كيىمدەر كارزەڭكەسىنە اپارىپ سالدى. ءالى دە ساباق قاراپ وتىرعان تۇڭعىشىمەن تىلدەستى. جاتىن بولمەگە جەتكەنشە ساعاتتى قويدى ەرتەڭگە، اۋىزعى بولمەدەگى اياق كيىمدەردى رەتكە كەلتىرە سالدى، ەرتەڭ شۇعىل اتقارىلۋى ءتيىس شارۋالار ءتىزىمى جازىلعان تىلدەي قاعازعا تاعى ۇشەۋىن قوستى. وسى كەزدە اكەم تەلەديداردى ءوشىرىپ:
– مەن كەتتىم ۇيىقتاۋعا، – دەدى. شىنىمەن دە اكەم جاتىن بولمەسىنە كىرىپ كەتتى.
نەگىزى، بۇل جەردە تاڭعالارلىق ەشتەڭە جوق. ءبىراق ايەلدەر نەلىكتەن ۇزاعىراق ءومىر سۇرەدى؟ سەبەبى، ولار ۋاقىتتان بۇرىن كەتە المايدى: جۇمىسى تىم كوپ...
اۋدارعان نۇرجامال الىشيەۆا