اۋىل سىرتىنداعى توبەدە كەشكى قوڭىر سالقىنمەن بىرنەشە ادام اڭگىمە-دۇكەن قۇرىپ وتىر ەكەن. ەلگە ءسوز بەرمەي، ەسىپ وتىرعان بىرەۋ بەتى بۇلك ەتپەستەن:
– مەنىڭ اكەمنىڭ كەرەمەت باي بولعانى سونشالىق، مالىنىڭ ناقتى سانىن ءوزى دە بىلمەيتىن ەدى. ءتىپتى مىڭعىرعان جىلقىسىنا ارناپ سالىنعان قوراسى سۇمدىق ۇلكەن بولاتىن: سەندەرگە وتىرىك، ماعان شىن، سول قورانىڭ ءبىر شەتىنەن كىرگەن جاس جاباعى انا شەتىنە جەتەم دەگەنشە بەستى بيە بوپ، قۇلىنداپ تا ۇلگەرەتىن، – دەپ سوعىپتى.
سوندا باعانادان بەرى ءۇنسىز وتىرعان قوجاناسىر شىداماي كەتىپ:
– راس ايتاسىڭ، ءسوزىڭنىڭ ءبىر دە وتىرىگى جوق، – دەپتى. – سول كەزدەردە مەنىڭ اكەم سەنىڭ اكەڭنىڭ جىلقىسىن باعاتىن. اكەمنىڭ كەرەمەت ۇزىن قۇرىعى بار ەدى. سونشاما قىرۋار جىلقىنى ايداپ كەلە جاتىپ، ءۇيىردى باستايتىن ايعىردىڭ ءبىرى ءسال قيا باسسا، قولىنداعى قۇرىعىمەن باسقا سالىپ جىبەرىپ، قايىرىپ الاتىن. ال اسپان تۇنەرىپ، جاڭبىر جاۋعالى جاتسا، اكەم الگى قۇرىقپەن بۇلتتاردى ولاي-بىلاي قوزعاپ، ىدىراتىپ جىبەرەتىن دە، اسپان شايداي اشىلىپ شىعا كەلەتىن.
ءوزىن مازاق قىلىپ وتىرعانىن سەزگەن بولۋى كەرەك، الگى سۋايت قوجاناسىرعا كۇدىكتەنە قاراپ:
– وندا ايتا قويشى ال، اكەڭ سول جەر-كوككە سىيمايتىن ۇزىن قۇرىعىن كەشكە قايدا قويۋشى ەدى؟ – دەپ سۇراعان ەكەن، قوجەكەڭ ساسپاستان:
– قايدا قويۋشى ەدى؟ سەنىڭ اكەڭنىڭ قوراسىنا قويادى دا! – دەپتى.