كۇندەلىكتى ومىردە، اينالامىزدا بولىپ جاتقان وقيعالاردى قويىن داپتەرىمە ءتۇرتىپ جۇرەتىنىم بار. كۇندەلىك بەتىندەگى سول جازبالارىممەن ادەتتەگىدەي سىزدەرمەن تاعى دا بولىسەيىن.
بەس مىڭ
ايدانا ەسىمدى جاس كەلىنشەك بوسانا سالىسىمەن، ءسال ءال جيناپ العان سوڭ WhatsApp-پەن كۇيەۋىنە جازىپ جىبەرگەن عوي، «اكۋشەرگە، مىنا نومىرگە اقشا سالىپ جىبەرشى» دەپ. ارتىنشا بىرەر مينۋتتان سوڭ «3800» دەپ الگىندە عانا ءومىر ەسىگىن اشقان نارەستەسىنىڭ سالماعىن جازعان.
ءبىرازدان سوڭ كۇيەۋىنەن «روددومنان بىردەڭە ساتىپ الىپ جاتىر ما ەدىڭ، سالدىم اكۋشەرىڭە 3800 تەڭگە» دەگەن جازبا كەلەدى. اشۋلانىپ، تۇتىگىپ كەتكەن كەلىنشەگى: «ۇيات-اي، 3800ء-دى قالاي سالدىڭ؟! 5000 سال»، – دەگەن جازباسىن جونەلتەدى. كۇيەۋىنەن ىلە-شالا: «سالدىم. 2200» دەگەن جاۋاپ كەلىپتى عوي، قىسقاسى.
وسى وقيعاعا جازىلعان پىكىرلەر دە وزىنشە ءبىر قىزىق.
«ماعان «ولۆەيز» اكەپ بەرشى دەسەم، «وربيت» اكەپ تۇر عوي. روددومدا ساعىزدى نە ىستەيمىن؟!».
«مەن دارىگەرلەرگە تۇسكى اسقا شاشلىق الىپ كەلشى دەسەم، كەلىپ تۇر، قولىندا شاشكي، ارەڭ تاپتىم عوي دەپ».
«2200 تەڭگە ەمەس، 1200 بەرۋ كەرەك، اكۋشەر 1000 تەڭگەسىن قايتارسىن. 6000 بەرىپ جىبەرگەن كۇيەۋى».
«نەسىنە جىنداناسىڭدار، ايەلدەر! سەندەرگە دە بالعا اكەپ بەرشى دەسەك، ارا اكەلىپ تۇراسىڭدار عوي».
جاستىق
شىلدەحانا. ورتاعا اتا-اجەسى نەمەرەسىن بالانىڭ قولارباسىمەن الىپ شىقتى. سوڭدارىندا ۇلى مەن كەلىنى، ياعني ءسابيدىڭ جاس اتا-اناسى. جۇزدەرى بالبۇل جانىپ تۇر.
كەلىن تىزەدەن ءسال جوعارى تۇراتىن بۇرمەلى اق كويلەك، سىرتىنان كوگىلدىر ءتۇستى ۇزىن پيدجاك كيىپتى. اياعىندا بيىك وكشە. قۇلاعىنداعى سىرعاسى دا جالت-جۇلت ەتىپ جاراسىپ تۇر. ءبارى تالعاممەن.
قىزىن كورگەن توردە وتىرعان اناسى «قىسقا كيىپ العانى نەسى» دەپ قىسىلىپ، جان-جاعىنا الاڭداپ مازاسىزدانا قاراپ كەتتى، ەلگە ۇناماي قالعان جوق پا دەگەندەي. ارينە، انا رەتىندە قىزىنىڭ ابىرويىن ويلاعانى.
قۇداعيى دا سۇڭعىلا ەكەن، سەزە قويدى. «ەشتەڭە ەتپەيدى. ءوزىم اپەرگەم. جاراسىپ تۇر»، – دەدى.
ءيا، ەرسى قىلىق كورسەتىپ جاتقان كەلىن جوق. بارىنە يمەنە قاراپ، يبامەن سالەمدەسىپ ءجۇر. اتا-ەنەنىڭ، كۇيەۋىنىڭ الدىنا ءتۇسىپ كەتىپ جاتقان جەرى تاعى جوق. زاماناۋي كەلىن. ەڭ باستىسى – ەنەمەن سىيلاستىعى جوعارى.
نەبارى 22 جاستا. بىرەر جىلدان سوڭ ەتەگى ۇزارا تۇسەدى، ۋاقىت ءوزى سوعان اكەلەدى. قورىقپاڭىز، ۇنەمى سولاي قىسقا كيىپ جۇرەدى ەكەن دەپ. جاستىقتا ءبارى ۇيلەسىمدى!
بۇركەنبەي-اق، ورانباي-اق يماندى، يبالى بولۋعا ابدەن بولادى!
يمان
تاكسيدەمىن. جۇرگىزۋشى جەر ۇيلەر جاققا بۇرىلدى. كوشە قاراڭعى.
– بىرەۋدىڭ اماناتتاعان زاتى بار ەدى، سونى بەرىپ كەتەيىن، – دەدى، بىزگە ەسكەرتكەنى.
قاراڭعى تار كوشەگە كەلىپ توقتادى. سىرتقا ماشيناسىنىڭ جارىعى ءتۇسىپ تۇر. الدەكىمگە «برات، زۆونداپ جىبەرشى ءوزىڭ، نە دوستۋپەن بولىپ تۇر ءنومىرى» دەدى.
سالدەن سوڭ ۇيدەن 19-20 جاستاعى قىز شىقتى. جەلەڭ. شاشى ۇزىن، بۋىپ قويىپتى. كورىكتى ءوزى. زاتتى بەرىپ جاتقان جۇرگىزۋشى جىگىت اعاسىنا تىكتەپ ءبىر قارامادى، تەلەفونىن شۇقىلاپ تۇر. زاتتى جەتكىزگەن ادامنىڭ قىزمەتى ءۇشىن اقشا اۋدارايىن دەپ جاتىر ما ەكەن. ءبىر كەزدە تەلەفونىنىڭ سىرتقى قابىن اشىپ، سوندا تۇرعان اقشانى الىپ، جۇرگىزۋشىگە بەردى. ىشكە كىرىپ كەتتى.
مەن ءۇشىن يمان، يبا حيدجابتا ەمەس. قىز بالانىڭ ەر ادامعا تىكتەپ قاراماعانىنىڭ ءوزى – يماندىلىعى.
وتكەندە تيكتوكتا ءبىر قىز (الدە كەلىنشەك) حيدجابىنىڭ سىرتىنان قالاي سىرعا تاعۋعا بولاتىنىن كورسەتىپ تۇر قۇربىسىنا. سىرعانى ورامالىنىڭ سىرتىنان تەسىپ ءىلىپ قويدى. جانىم-اۋ، قۇلاقتىڭ سىرعالىعى دا اۋرەتتى جەر مە، سوندا؟ تۇسىنسەم بۇيىرماسىن.
سىرعا دا ايەل زاتىنىڭ كوركىن ۇستەي تۇسەتىن ساندىك اكسەسسۋار عوي. ەرتەدە قازاق قىزدارى تاققان كۇمىس سىرعا، بىلەزىك، شاشباۋ، شولپى قانداي ەدى! ءقازىر دە تاعىپ ءجۇرمىز.
راحمەت!
مەتروعا كىردىك. اۆتوبۋسپەن 30 مينۋت جۇرەتىن جەرگە 9 مينۋتتا زىر ەتكىزىپ جەتكىزىپ سالادى. مۇندا كوبىنە جاستار جۇرەدى. الماتى – جاستار قالاسى.
تولەم جاسايتىن جەرگە كەلگەندە ءبىر بوزبالانىڭ كارتاسىندا اقشا بولماي شىقتى.
– سەندەر جۇرە بەرىڭدەر. سوڭدارىڭنان بارامىن، اۆتوبۋسپەن، – دەپ ەدى الگى بالا، ارعى بەتكە ءوتىپ العان ەكى دوسى وكىنگەن كەيىپپەن تۇرىپ قالدى. كەتكىسى جوق ەكەۋىنىڭ دە. بەرگى بەتتەگى جىگىت تە «قاپ!» دەپ، ولاردان قالىپ بارا جاتقانىنا وكىنگەندەي.
كەرى بۇرىلا بەرگەن وعان قۇربىم:
– ءاي، بالا، توقتاشى، مىنانى كورشى، ءبىراق ىشىندە بار-جوعىن بىلمەي تۇرمىن، – دەپ سومكەسىنىڭ تۇبىندە، ءبىرازدان بەرى قولدانىلماي جاتقان ەكىنشى كارتاسىن ۇسىندى.
بار ەكەن ىشىندە اقشا. بوزبالانىڭ كوزى جانىپ كەتتى قۋانعاننان. «راحمەت، اپاي!» دەدى «قۇتقارۋشى» قۇربىما. ەكى دوسى دا بىرىنەن سوڭ ءبىرى «راحمەت، اپاي، راحمەت» دەپ جۇگىرىپ كەتتى. اسىعىس وزدەرى. ءماز. بولىنبەي بىرگە كەتىپ بارا جاتقاندارى سونداي جاقسى!
– جاڭاعى بالالاردىڭ كوپ راحمەتىنە، قۋانعانىنا قۋانىپ كەلە جاتقانىم! – دەدى ءبىر كەزدە قۇربىم.
جاقسىلىقتىڭ ۇلكەن-كىشىسى بولمايدى. جاقسىلىق جاقسىلىقتى شاقىرادى. ەرتەڭ بۇل جاقسىلىق ءبىزدىڭ دە بالالارىمىزدىڭ الدىنان شىعادى. سەنىڭىز.