گۇلبارشىن ۇيىنە جاقىنداۋ بالاباقشادا تاربيەشى بولىپ ىستەيدى. وسى جۇمىس ورنى وڭ جامباسىنا كەلە قالدى ءوزى. سەبەبى، الىپ قالادا ەكىدەگى قىزىن قۇشاقتاپ، بەستەگى ۇلىن جەتەگىنە الىپ، اۆتوبۋسقا وتىرىپ، ودان كولىگى اعىلعان جولدان ءوتىپ، بالاباقشاعا جەتۋ دە وڭاي ەمەس.
وزدەرى پاتەردە تۇرادى. جارى تاڭمەن تالاسا ەرتە تۇرىپ كەتەدى جۇمىسىنا. سوندىقتان وعان «ءبىزدى كولىگىڭمەن بالاباقشاعا جەتكىزىپ سالمايسىڭ» دەپ رەنجۋدىڭ رەتى جوق. تاپقان-تايانعاندارىن ەكەۋلەپ «وتباسى بانكىنە» سالىپ جاتىر. ويىنا العان قاراجاتتىڭ تەڭ جارتىسىن جيناسا، اتا-ەنەسى دە كومەكتەسەمىز دەپ وتىر. ەكى بالاعا بالاباقشا تولەمىنىڭ جارتىسىن عانا تولەيدى. بالاباقشا قىزمەتكەرلەرىنە ءوز ىشىندە سونداي جەڭىلدىك جاسالعان. بۇل دا بولسا جاس وتباسىنا قۇدايدىڭ قارايلاسقانى. سولاي. كوشتەن قالماي، ۇرپاق ءۇشىن وسىلاي تىرشىلىك كەشىپ جاتىر.
بۇگىن كۇن جاڭبىرلى. سەبەلەي جاۋىپ تۇر. ەكى بالامەن قولشاتىر ۇستاۋ قولايسىز. «مىنە، جاقىن جەر، جەتىپ الامىن عوي» دەپ، ءبىر جاعىنان سۋ بولىپ قالماس ءۇشىن، ەكىنشى جاعىنان، بالالاردى قابىلداپ الۋ كەرەك، سوندىقتان جۇمىستان كەشىگىپ قالماس ءۇشىن ەكپىندەتە اسىعىس ءجۇرىپ كەلە جاتىر. ءبىر كەزدە قۇشاعىنداعى كىشكەنتاي اسىلىم موينىن سوزىپ ارتىنا بۇرىلا بەردى قايتا-قايتا. بىردەڭە دەپ بىلدىرلاپ سويلەپ قويادى. وعان ءمان بەرۋگە گۇلبارشىندا شاما جوق. ەتەگىنەن ۇستاپ العان ۇلى دا ءسۇرىنىپ كەتىپ، قۇلاپ قالا جازدادى. ءوزىنىڭ دە قولايسىز اۋا رايىندا دەنەسى اۋىر تارتىپ ءجۇرىسى ماندىماي كەلە جاتقان كەلىنشەك:
– قىزىم، تىنىش، قوزعالاقتاي بەرمە، ءقازىر سۋ بولامىز، تەز جەتىپ الايىق، – دەسە دە تىڭداماي، ارتىنا بۇرىلا بەردى.
اناسىنىڭ مىنا ەكپىنىمەن توقتاي قويمايتىنىن بىلگەن ءبۇلدىرشىن كىشكەنتاي قولىن جۇرەك تۇسىنا اپارىپ، ءوز تىلىندە «مە-ەنىم ەلىم، مە-ەنىم ەلىم!» دەپ ءانۇراندى شىرقاي جونەلسىن. سويتسە، ەكى جاستاعى اسىلىم جولداعى ۇلكەن عيماراتتىڭ ۇشار باسىندا جەلبىرەپ تۇرعان كوك تۋدى كورىپ قالىپ، سونى اناسىنا كورسەتكىسى كەلىپ بۇرىلا بەرگەن ەكەن عوي ارتىنا. جاس انانىڭ جۇرەگى ەلجىرەپ كەتتى. جاقسى ۇرپاق تاربيەلەپ جاتقانىنا، دۇرىس جولدا كەلە جاتقانىنا قۋاندى.
ءقازىر جۇمىسقا جەتىپ، بالالاردى تۇگەندەپ قابىلداپ العان سوڭ، جۇمىس كۇنى، ياعني تاڭ انۇرانمەن باستالادى. بالدىرعاندار ءانۇراننىڭ العاشقى نوتاسىن ەستىگەننەن-اق ويىنشىقتارىن تاستاي سالىپ، ورىندارىنا ۇشىپ-ۇشىپ تۇرىپ، ناپ-نازىك قولدارىن كەۋدە تۇسىنا اپارا قويىپ، ادەمى اۋەنگە ىلەسە جونەلەدى. تاپ-تازا جان دۇنيەسىمەن ورىندايدى ولار. پاتريوتتىق سەزىم كىشكەنتاي جۇرەكتەرگە دە سولاي ورنىعىپ العان.
ءانۇران دەمەكشى، كۇنى كەشەگى مەكتەپتەگى سوڭعى قوڭىراۋ كەزىندەگى ءبىر وقيعا دا ءالى كوز الدىمدا. كەنجەم وقۋ وزاتى اتاندى دا، سالتاناتتى ءىس-شاراعا اتا-انا رەتىندە مەن دە بارىپ قاتىستىم. بالامنىڭ قۋانىشىنا ورتاقتاسقىم كەلدى. ءبىر كەزدە مەملەكەتتىك ءانۇران باستالدى. ۇلكەن-كىشى سىلتىدەي تىنا قالىپ، كەۋدەمىزگە قولىمىزدى قويىپ، قوسىلا كەتتىك.
مەن سەكىلدى مەكتەپكە كەلگەن ءبىر اتا-انا كىشكەنتاي بالاسىن 9-10 جاستارداعى قىزىنا تابىستاپ كەتكەن سىڭايلى، ءوزى كورىنبەيدى، ال الگى قىز بالا قولدى-اياققا تۇرماي، اياعىن ءتاي-تاي باسىپ جۇرگەن بوپەسىنىڭ سوڭىنان ول قايدا بارسا سوندا، سوڭىنان سالپاقتاپ ءجۇر. ءبىر قولى – ءسابيدىڭ جەلكە تۇسىندا (قۇلاپ قالماسىن دەگەنى)، ەكىنشى قولى – ءوز جۇرەگىندە، سولاي ءانۇرانعا قوسىلىپ شىرقاپ ءجۇر. سول ءسات «ەلدى، وتاندى ءسۇيۋدى بالادان دا ۇيرەنۋگە بولادى» دەگەن وي كەلدى كوكەيگە.
مىنە، ءبىزدىڭ بولاشاق!