بالا – ۇلكەن باقىت!
بۇگىن ۇيدەمىن. كىشكەنە اۋىرىڭقىراپ قالدىم.
«التىن اسىعىم» مەن «كۇمىس قاسىعىم» كۇندە وزدەرى ويانىپ، ءشاي قويىپ ىشپەسە دە ۇستەلدەگى باردى جەپ، ساباقتارىنا كەتە بەرەدى.
بۇگىن ويانسا، ەكىنشى بولمەدە مەن ءجۇر ەكەنمىن. قۋانىپ كەتتى. اسىرەسە، «كۇمىس قاسىعىم».
اعاسىنا دا ەركەلەي كەتىپ، «التىن اسىعىمدى» قايتا-قايتا قۇشاقتاي بەرەدى. بىر-بىرىنە «قايىرلى تاڭ» دەدى. انا رەتىندە بۇل ءساتتى كورگەنىمە مەن دە قۋاندىم.
ايتپەسە، كۇندە بالالار ۇيىقتاپ جاتقاندا تۇرىپ كەتە بەرەمىز. اكەسى ەكەۋمىز كەشكە ءبىر-اق ورالامىز.
ۇشەۋمىز ءشاي ىشتىك. «كۇمىس قاسىعىم» جەپ وتىرعان ارىپ-پەچەنەلەرىمەن «انا» دەپ جازدى، قۋانىپ وتىرعانى.
– اكەڭدى دە جازىپ قويساڭشى، بالام، – دەدىم.
– پەچەنەلەردە «ءا» ءارپى جوق ەكەن. «پاپا» دەپ جازا بەرەيىن بە وندا؟، – دەدى سوسىن.
– وندا سەن اكەڭە تەلەفون سوعىپ قويعىن ءقازىر، قايىرلى تاڭ ايتىپ، – دەدىم.
ارسالاڭداپ جۇگىرىپ كەتتى.
– بۇگىن ۇيدە ماما بار، جۇمىسقا بارماپتى، – دەپ جاتتى سوسىن تەلەفوننان.
باقىتتى بولۋ ءۇشىن وسىنداي ساۋلەلى ءبىر ءسات تە جەتىپ جاتىر.
بالا – ۇلكەن باقىت!