Менің ата-бабам Грузияның Түркия шекарасына жақын Аспинзк ауданындағы Гесунда деген ауылда тұрыпты. Анамның айтуынша, Ст алиннің бұйрығымен 1944 жылы 14 қарашада Қазақстанға 86 мың түрік депортацияланған екен.
21 күн дегенде қазақ жеріне жеткен. Бірақ сол аралықта 17 мың қандасымыздан айырылыппыз. «Ауылды солдаттар қоршап алып, жиналуға 15– 20 минут уақыт берді. Сөйтіп, бүкіл ауыл қарудың күшімен мал таситын вагондарға тиелдік. Қай жаққа бара жатқанымызды да білмейміз. Қақаған қыс. Вагонның іші тастай суық. Тоңған, әбден ашыққан мыңдаған адам жол үстінде қайтыс болды. Мәйіттерді жол бойына тастап отырды.
Сөйтіп, қаншама қандасымыз жапан далада көмусіз қалды. Ең қорқыныштысы, вагонның бір шетінде адам өліп жатса, екінші бір бұрышында өмірге бала келіп жататын. Қажеттіліктерін де сол вагон ішінде өтейтін.
Егер сол кезде бізді қазақтар бауырына баспағанда, өліп кетер едік... Садағаң кетейін, қазақ халқы...» деп ата-анамызға айтып отырады екен. Тарих куәгерлері бүгінде жоқ та шығар. Біз сол кездегі бабалар өмірі жайында ата-анамыздан тыңдап өстік.
Мәліметтерге сүйенсек, сол кезде түріктерді Сібірге де жер аударған екен. Бірақ ол жаққа барғандардың бірде-біреуі тірі қалмаған. Анам да «бүгінгідей бейбіт заманда білім алып, өсіп-өніп отырғанымыз тек қазақ халқының арқасы. Сол үшін де біз дархан елдің жақсылығын ешқашан ұмытпауымыз керек» деп жиі айтады.
Қазақстан – біз үшін құтты мекен. Өйткені, біз түрік халқы, мұнда барлық ұлттар мен ұлыстар секілді өзіміздің салт- дәстүрімізді, мәдениетімізді, тілімізді дамыта отырып, тату- тәтті өмір сүріп жатырмыз. Сондықтан қазақ ұлтына, оның тіліне деген құрметіміз де бөлек. Қазір балаларымыз Элиф пен Сүлейман қазақ мектебіне барады. Отбасымызбен қазақ тілінде еркін сөйлесе аламыз. Осындай ынтымағы мен бірлігі жарасқан елде өмір сүрудің өзі бір бақыт деп білемін. Мен бүгін ата-бабамызды бауырына басып, бір үзім нанын бөліскен кең пейілді қазақ еліне отбасымыздың атынан шын жүректен алғыс айтамын! Мереке құтты болсын!