Австралиялық Ник Вуйчич сирек кездесетін синдроммен – екі қолы, екі аяғы жоқ күйінде туған. Бірақ ақыл- есі сау. Сондықтан да ата-анасының өтінішімен мүгедектерге арналған емес, кәдімгі мектепте білім алуға мүмкіндік алған.
Ол туған кезде дәрігерлер ата-анасына «Өте өкінішті, сәбилеріңіз ешқашан жүре алмайды» деген екен. Өмірге құштар Ник бұл үкімді жоққа шығарды, тіпті аяқ тұсындағы кішкене екі саусағының көмегімен тісін ысуды да өзі үйрене бастаған.
Әрине, оған қол-аяғы бүтін сыныптастарымен бірге оқу аса оңай бола қоймаған. 10 жасында сыныптастарының мазағына, кемсітуіне шыдамай, суға батып өлгісі келген көрінеді. Бірақ оны бұл райынан ата-анасы қайтарған. Ол қол- аяқсыз-ақ серфингпен айналысты, скейтборд тебе бастады. Бос уақытында гольф ойнағанды ұнататын. 19 жасынан бастап жасөспірімдер, студенттер алдында өзі туралы әңгімелеп, оларды өмірді сүюге үндей бастаған. Оның ораторлық қабілеті дәл осы кезде ашылған секілді.
Аяқ жағындағы кішкене саусақтарының көмегімен компьютерде минутына 45 сөз теру арқылы кітап жаза бастаған. Бертін келе өзінің өмір жолы, кездескен қиындықтары мен қызық-қуаныштары және қандай қиындық болса да мойымаған мүгедек жандар туралы баяндайтын «Жизнь без границ», «Неудержимый», «Любовь без границ», «Будь сильным» сынды кітаптарын жазып шығарған. Ол екі жоғары оқу орнын бітірген, бухгалтер және қаржыгер деген екі мамандығы бар. Қазіргі таңда – миллиондаған адамға шабыт сыйлаушы мотиватор, оратор және меценат. Әлемнің 60-қа жуық елін аралап, мектептер мен университеттерде шеберлік сабақтарын жүргізіп, өмірден баз кешіп жүрген көптеген жанның жүрегіне үміт отын жаға білген мейірімді адам.
Никтің бүгінде сүйікті әйелі, төрт баласы бар. «Мен де, менің әйелім де кедей отбасынан шыққанбыз. Менің айнамның алдында аш, бірақ жымиып тұрған африкалық жетім баланың суреті ілініп тұр. Мен сол суретке қараған сайын өмірде қандай қиындық болса да шүкір ете білу керектігі, есейген кезде жетімдерге қолұшын созғым келетіні туралы ойлайтынмын. 19 жасқа толғанда Африкадағы жетім балаларға 30 мың доллар аудардым. Мен бұл мақсатқа бірден жетпесем де, біртіндеп жеттім. Бүгінде зайыбым екеуміз 15 жетім балаға тұрақты түрде демеушілік жасаймыз. Менің балаларым ол балаларға хат жазады. Өз балаларымды қайырымды, мейірімді болуға үйретемін. Әр адам өзінен бастауы керек!», – дейді ол.