Ел iшiнде көзi ашық, көкiрегi ояу адамдар көп.
Олар көп сөйлей бермейдi. Кейде басын тауға да, тасқа да соғып сая- сатты қуып кеткен, ұсақ-түйектi тақырып жасап күн көрiп жүрген бiздiң жазармандар сондай кiсiлердiң сөзiн жалғанның жарығына шығарса, халыққа бұдан артық олжа болмас едi. Мәселен, бiрде атыраулық Ғабит Мұқанов деген кiсiмен дастархандас болдым. Әңгiме күй, күйшiлiк туралы өрбiдi. Ғабекең — қарапайым ғана мұнайшы қазақ. Сауатты, бiлiмдi, ой, пiкiр, ұсынысы көп. Әңгiме Құрманғазыға қарай ауысқанда «Сен «Балбырауын» күйiнiң қалай шыққанын бiлесiң бе?» дедi. Бiлмейтiнiмдi айттым. Мен бұл әңгiмеге аса сенген жоқпын. Бiрақ, қисынды. Браун деген бiр бастық болған. Сол Құрманғазыға күй тартуын сұрайды. Күйшi сол заматында бiр күй шығарады. Сезiмтал Браун күйдi аяғына дейiн тындауға шыдай алмай «Тоқта, мынау көтерiлiске шақырып тұр ғой» дейдi. Кейiннен осы күй «Браунның балы», яғни, «Балбырауын» атанып кеткен екен. Әрине, күйдiң тарихы басқаша болуы мүмкiн. Бiрақ, маған әлгi қарапайым қазақтың бөстекi, болымсыз әңгiмеден гөрi осындай елге керек әңгiменi айтқаны ұнады.