Кешкі Алматы. Алып мегаполистің төрінде 62-мен заулап келеміз.
Жанымдағы қолы қолына жұқпай, тоқыма тоқып отырған әйелге әлі қарап отырмын таңқалып. Кешкілік уақыт, бәріміз шаршап, қалжырап келеміз. Жылы автобусқа кірген соң, қалғып отырғандар да бар. Ал бұл болса...
~ Жұмысыңыз ба, ермегіңіз бе? -- дедім.
~ Не дейсіз? -- деді әлгі әйел тоқуын тоқтатпастан, бірақ көзі менде.
~ Шаршамайсыз ба, жұмыстан кейін де, автобус үстінде де тоқып?..
~ Жоо, шаршамаймын, қайта миымды тыныштандырамын осымен. Жекеменшік балабақшада аспазбын. Қарап отыра алмаймын, сериал көріп отырып та, біреумен әңгімелесіп отырып та тоқи беремін, - деген әйел арт жақтан шыққан шаң-шұң айқайға да бұрылып қарады, бірақ саусақтары қызыл, көк жіптерді кезек-кезек іліп алып тоқып жатыр, тоқып жатыр.
Қызы да, бестегі немересі де тоқыма тоқиды екен.
Өзі тапсырыс қабылдайтын көрінеді, табысым "бірге-бір" дейді.
Кез-келген қол өнері де әйелдің әйелдігін әрлей түсетін секілді.
Бәріне үлгеріп жүретін, уақытты бағалай білетін әйелдеріңізді аялаңыздар!