Автобусқа отырған 8-9-дардағы бала "Оңайым" жоқ деді. Арқасында асынып алған рюкзагы бар екен. Таңмен таласа тұрып, күрес үйірмесіне бара жатқанға ұқсайды.
Алдыңғы орында отырған жігіт ағасы:
~ Қазір мектебіңе жақындағанда түсе бер, мен төлей салам, -- деді. Бала басын шұлғыды.
Шопыр баланы аялдама жоқ болса да тура мектеп алдына түсіріп кетті. Тоңып қалмасын дегені шығар. Бала шопыр ағаға бұрылып рахметін айтты.
Баламысың деген, жолақысын төлеген, "жақсы күресетін бол" деп таңғы тілегін білдірген бейтаныс ағаны ұмытып та кетті.
Мейірім деген ғажап сезім ғой, айдалада отырған бізді де қанаттандырып тастады.
Адамдардың пейілі тарылып кеткен деп кім айтты?!.